Մոմը, որ չի մարում. լույսը՝ խավարի մեջ

1944 թվականի մռայլ ձմեռը ծանր ստվերի պես տարածված էր ավերված գերմանական մի փոքրիկ գյուղում։ Պատերազմը երկար ժամանակ էր, ինչ խլել էր կյանքի ուրախ ձայնը, և թվում էր՝ ոչինչ չի կարող հավերժական խավարի միջից նորից ծիլ տալ։

Դաշնակից զինվորները մտան գյուղի հին, կիսաքանդ եկեղեցին։ Սառը քամին անցնում էր փլված պատերի միջով, խաչի ստվերը ցուրտ էր, բայց ոչ դատարկ։ Եվ հենց այդ լռության մեջ նրանք տեսան մի փոքր մոմ, որ համառորեն վառվում էր խորանի վրա։

Այդ փոքրիկ լույսը հակառակ էր ամեն ինչին՝ քամուն, ավերակին, պատերազմի սարսափին։

Այն կարծես չէր վառվում մոմի մարմնով, այլ՝ մարդկային հավատքի մնացորդով։

Մոմի կողքին դրված էր մի թուղթ.

«Եթե դու կարդում ես սա, հիշիր․ Աստծո լույսը չի մարում նույնիսկ ամենախավար օրերում։

Եթե պատերազմը կարող է մարել մարդկային կյանքը,

Աստծո լույսը կարող է վառել մարդկանց հոգին»։- Հայր Յոհանես։

Զինվորները երկար ժամանակ լուռ նայում էին մոմին։ Նրանցից ամեն մեկի սրտում ինչ-որ բան շարժվեց։ Այդ լույսը չէր քարոզում, չէր հրամայում։

Այն պարզապես կար, և նրա գոյությունն արդեն խոսում էր Աստծո անլռելի ներկայության մասին։

Կապիտան Դևիսը հետագայում իր օրագրում գրեց.

«Այդ մոմը ինձ սովորեցրեց, որ Աստված չի պահանջում մեծ հրաշքներ՝ հավատը վերագտնելու համար։ Նա միայն մեկ փոքր լույս է դնում մեր ճանապարհին, որ մենք հասկանանք՝ խավարը չի հաղթում լույսին»։

Այս պատմությունը միայն պատերազմի մասին չէ։

Այն մեր կյանքի պատերազմների մասին է - մտքերի, վախերի, հոգնական ծանրության, կորստի և երբեմն՝ հավատի խավարի։

Եվ հենց այդ խավարի մեջ Աստված դնում է իր փոքրիկ լույսը՝ մի խոսք, մի աղոթք, մի մարդ, մի հնարավորություն…

Մոմը չի մարում ոչ թե որովհետև քամին չի փչում,

այլ որովհետև Աստված միշտ կողքին է պահում իր լույսը՝

որպես հիշեցում, որ խաղաղությունը սկսվում է ոչ թե դրսում, այլ մարդու ներսում։

Օրհնությամբ՝

Տեր Հեթում քահանա ԹԱՐՎԵՐԴՅԱՆ

Մեկնաբանություններ